تبریک میلاد باسعادت نبی مکرم اسلام (ص) و امام جعفرصادق(ع)

پیامبر خدا از زبان امام على علیهماالسلام

* امام على علیه السلام:

«لَمّا وُلِدَ رَسُولُ اللهِ صَلّىَ اللهُ عَلَیهِ وَ آله القِیَتِ الاَصنامُ فِى الکَعبَةِ عَلى وُجُوهِها فَلَمّا اَمسى سُمِعَ صَیحَةٌ مِنَ السَّماء: جاءَ الحَقُّ وَ زَهَقَ الباطِلُ اِنَّ الباطِلَ کان زَهُوقاً.»(1)

هنگامى که پیامبر صلّى الله علیه و آله متولّد شد، بت‌هاى خانه کعبه به رو در افتادند و چون شب فرا رسید فریادى از آسمان شنیده شد که: حق آمد و باطل برفت، همانا باطل رفتنى است.

* امام على علیه السلام:

«انّ الصبر لجمیل الاّ عنک و ان الجزع لقبیح اِلاّ علیک و انّ المصاب بک لجلیل و انّه قبلک و بعدک لَجَلَلٌ.»(2)

همانا که شکیبایى بس زیباست جز در مرگ تو و بیتابى بس زشت است مگر بر رحلت تو، اندوهى که از دورى تو بر دل نشسته بس سنگین است و غم‌هاى پیش از درگذشت و پس از وفات تو بسیار آسان و سبک.

* امام على علیه السلام:

«فَاِنَّ اللهَ تَعالى بَعَثَ مُحَمَّداً (صلى الله علیه و آله) لِیُخرِجَ عِبادَهُ مِن عِبادَة عِبادِهِ اِلى عِبادَتِهِ وَ مِن عُهُودِ عِبادِهِ اِلى عُهُوده وَ مِن طاعَةِ عِبادِهِ اِلى طاعَتِهِ.» (3)

همانا خداوند محمد صلّى الله علیه و آله را برانگیخت تا بندگانش را از بندگى بندگان به بندگى خداى کشاند و از پیمان بندگان به پیمان خداى در آورد و از فرمانبرى بندگان به فرمانبرى خدایش وا دارد.

* امام على علیه السلام:

«کانَ رَسُولُ اللهِ دائِمُ البشر، سَهل الخُلقِ.» (4)

پیامبر خدا صلی الله علیه و آله پیوسته خندان و خوشرو و خوشبو بود.

* امام على علیه السلام:

«کانَ لا یَجلِسُ وَلا یَقُومُ اِلاّ عَلى ذِکرِ اللهِ.»(5)

پیامبر، جز با یاد خدا نمى‏نشست و بر نمى‏خاست.

* امام على علیه السلام:

«ما رُئى مُقَدِّماً رِجلَهُ بَینَ یَدَى جَلیسٍ لَهُ قَطُّ.»(6)

هرگز دیده نشد که پیامبر، پاى خود را پیش کسى از همنشینان دراز کند.

* امام على علیه السلام:

«فَهُوَ اِمامُ مَنِ اتّقى وَ بَصیرَةُ مَنِ اهتَدى، سِراجٌ لَمَعَ ضوءُهُ ... صیرَتُهُ القَصدُ وَ سُنَّته الرُّشدُ وَ کَلامُهُ الفَصلُ وَ حُکمُهُ العَدلُ.»(7)

او (پیامبر خدا) پیشواى کسى است که راه پرهیزگارى پوید، و بینش براى آن که راهنمایى جوید، چراغى است که پرتو آن دمید... رفتار او میانه‌روى در کار است. و شریعت او راه حق را نمودار، سخنش جدا کننده حق از باطل است، و داورى او عدالت.

* امام على علیه السلام:

«طَبیبٌ دَوّارٌ بِطِبِّهِ قَد اَحکَمَ مَراهِمَهُ وَ اَحمى مَواسِمَهُ یَضَعُ ذلِکَ حَیثُ الحاجَة اِلَیهِ مِن قُلُوبٍ عُمىٍ و آذانٍ صُمٍ وَ اَلسَنَةٍ بُکم.».(8)

پیامبر طبیبى است که با مهارت خود در میان مردم مى‏گردد، مرهم‌هاى شفابخش خویش را فراهم ساخته و ابزار درمان خود را آماده کرده تا هر جا دل‌هاى کور باطن و گوش‌هاى ناشنوا و زبان‌هاى گنگ را بدان نیازى باشد مداوا کند.

* امام على علیه السلام:

«اِنَّ اللهَ عَزّ وَ جَلَّ أدَّبَ نَبیّهُ فَاَحسَنَ أَدَبَهُ فَلَمّا اَکمَلَ لَهُ الاَدَبَ قالَ (وَ اِنَّکَ لَعَلى خُلقٍ عَظیمٍ ثُمَّ فَوَّضَ اِلَیهِ اَمرَ الدّینِ وَ الاُمَّةِ لِیَسُوسَ عِبادَهُ فَقالَ عَزَّ وَ جَلَّ (ما آتاکُمُ الرَّسُولُ فُخُذُوهُ وَ ما نَهاکُم عَنهُ فَانتَهُوا) وَ اِنّ رَسُولَ اللهِ صَلَى اللهِ عَلَیه وَ آلِه کانَ مُسَدَّداً مُوَفَّقاً مُؤَیَّداً بِرُوحِ القُدُسِ لایَزالُ وَلایُخطِى فى شَى‏ءٍ مِمّا یَسُوسُ بِه الخَلقَ.»(9)

خداى عزّوجلّ پیامبرش را تربیت کرد و چه نیکو تربیت کرد، پس هنگامى که مراتب ادب را براى آن حضرت تکمیل نمود فرمود: همانا تو بر اخلاقى والا استوار هستى، سپس امر امّت و دین را به او واگذار کرد تا بر بندگانش حکومت کند و فرمود: آنچه پیامبر براى شما آورد بگیرید و از آنچه شما را نهى نمود، اجتناب ورزید، و همانا پیامبر که درود خدا بر او و آلش باد موفّق بود و با تأییدات روح القدس مؤیّد بود که هرگز راه خطا نمى‏پیمود و در اداره امور مردم هیچ اشتباه نمى‏کرد.

پی‌نوشت‌ها:

1- بحار، ج 15،ص 274.

2- نهج البلاغه، قصار الحکم، 292.

3- وافى، ج 3، ص 22.

4- مکارم الاخلاق، ص 14.

5- سنن النبى، ص 16.

6- بحارالانوار، ج 16، ص 236.

7- نهج البلاغه، خطبه 94.

8- نهج البلاغه، خطبه 108.

9- بحارالانوار، ج 17، ص 4.

منبع :

مجله پاسدار اسلام ، شماره 273 .

گزیده‏اى از احادیث اخلاقى امام صادق علیه السلام

* غیبت کردن بر هر مسلمانى حرام است و غیبت گناهى است که مانند آتشى که هیزم را مى‏سوزاند کارهاى ثواب و خیر را از میان مى‏برد.(1)

* ریشه‏هاى غیبت ده چیز است:

1- فرو نشاندن خشم و غضب 2- کمک و یارى مردم (همرنگ جماعت شدن) 3- قبول چیزى بدون تحقیق 4- تهمت و افترا زدن 5- بدگمانى و سوء ظن 6- رشک و حسد بردن 7- مسخره کردن و استهزاء 8- شگفتى و تعجب 9- آزردگى و رنجیدگى خاطر 10- خودنمایى و آراسته نشان دادن خود.(2)

* سئل النبى صلی الله علیه و آله ما کفارة الاغتیاب؟ قال: تستغفر الله لمن اغتبته کلما ذکرته. امام صادق علیه السلام نقل مى‏کنند از رسول خدا درباره کفاره غیبت سئوال شد حضرت فرمود: کفاره غیبت این است که براى کسى که غیبت او را کردى، هر وقت به یادش افتادى طلب مغفرت کنى.(3)

* از خودت براى خودت بهره ‏گیر. از تندرستى قبل از بیمارى و از قدرت و نیرو قبل از ناتوانى و از زندگى قبل از فرا رسیدن مرگ.(4)

* الرغبة فى الدنیا تورث الغم و الحزن و الزهد فى الدنیا راحة القلب و البدن؛ توجه به دنیا غم و اندوه و بى توجهى به دنیا راحتى جسم و جان را به دنبال دارد.(5)

* هر کس که قبل از سلام شروع به صحبت کرد جواب او را ندهید.(6)

* ضحک المؤمن تبسم ؛ خنده مؤمن به صورت تبسم است.(7)

* هر کس خدا را بشناسد از خدا مى‏ترسد و هر که از خدا بترسد نفس او از دنیا دورى مى‏کند (دنیا را رها مى‏کند).(8)

* الدنیا سجن المؤمن و الصبر حصنه و الجنة ماواه. و الدنیا جنة الکافر و القبر سجنه و النار ماواه؛ دنیا براى مؤمن زندان است و صبر و بردبارى حریم آن است و جایگاه مؤمن در بهشت است. و اما دنیا بهشت کافر است و قبر زندان او و آتش جایگاه او.(9)

* من ساء خلقه عذب نفسه؛ هر کس بد اخلاقى کند خود را عذاب کرده است.(10)

از اشعار منسوب به آن حضرت:

تعصى الاله و انت تظهر حبه هذا لعمرى فى الفعال بدیع؛ در حالى که اظهار محبت نسبت به خدا دارى، گناه مى‏کنى؟ به جان خودم قسم که این، کار عجیبى است.

لو کان حبک صادقا لاطعته ان المحب لمن یحب مطیع؛ اگر محبت تو واقعى بود، باید خدا را اطاعت مى‏کردى زیرا که عاشق، مطیع کسى است که به او علاقه دارد.(11)

پی‌نوشت‌ها:

1- مستدرک الوسائل، ج 9، ص 117 .

2- مرآة العقول ج 10 ص 414/ بحار الانوار ج 75 ص 257 .

3- مرآة العقول، ج 10 ص 431 .

4- اصول کافى، ج 2، ص 455.

5- تحف العقول، ص 358 .

6- تحف العقول، ص 360 .

7- تحف العقول، ص 366 .

8- تحف العقول، ص 362 .

9- تحف العقول، ص 263 .

10- تحف العقول ص 263

11- بحار الانوار، ج 47، ص 24.